Ο θάνατος του είδους

Ο Γιώργος Αριστηνός,, φλερτάροντας ερωτοπαθώς για χρόνια με τον Θάνατο, στροβιλιζόμενος για καιρό πάνω από την άβυσσο του Κακού, προετοίμαζε εξακολουθητικά την οριστική του έξοδο. Στο τελευταίο του βιβλίο έρχεται, μπλαζέ μισάνθρωπος και κατά συρροήν δολοφόνος, να αποκτείνει με μια μηδενιστική κίνηση τόσο τα λογοτεχνικά είδη όσο και το βιολογικό είδος "άνθρωπο"... Η παράδοση της μοντέρνας λογοτεχνίας του Κακού συναντά τη θεωρία της λογοτεχνίας. Εφαρμοσμένη θεωρία ή απόλυτη λογοτεχνία; Ο ακραίος 20ός αιώνας γνώρισε πολλούς θανάτους, πραγματικές εκατόμβες και μεγάλες απώλειες. Τα κηδειόχαρτα για τον Θάνατο του συγγραφέα ή ακόμα και της ίδιας της λογοτεχνίας τοιχοκολλήθηκαν παντού. Ωστόσο, ο πρώτος ζει και βασιλεύει -ακόμα και στα κείμενα του δολοφόνου του- και η δεύτερη, σε πείσμα των καιρών και κάθε Κασσάνδρας, είναι εδώ... Μόνο που αταξινόμητη ενδημεί σε σκοτεινά ράφια και όχι στους καλοφωτισμένους πάγκους και στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, αφού "δεν συστήνεται για φιλήσυχους αστούς ή προλετάριους, ούτε βέβαια για τις φουά γκρα χήνες των βορείων και νοτίων προαστίων". Ένα ανθολόγιο κειμένων για μια χαρακτηριστική γραφή της πεζογραφίας μας. Γράφουν οι: Συμεών Σταμπουλού, Αριστοτέλης Σαΐνης, Ηλίας Γιούρης, Μάνος Στεφανίδης, Μάριος Μαρκίδης, Δ. Αιγινήτης, Νίκος Σιδέρης, Δημήτρης Αγγελάτος, Αποστόλης Αρτινός, Εύη Βογιατζάκη. Την έκδοση κοσμούν 22 σχέδια του ζωγράφου Γιώργου Λαζόγκα , προσθέτοντας μέσω του εικαστικού τους σχολιασμού μια πρόσθετη συμβολική αναφορά στην προσέγγιση του αιρετικού λόγου του Γιώργου Αριστηνού.