Η Γκαμπριέλ Ρουά, γαλλοκαναδή μυθιστοριογράφος, ιδιαίτερα γνωστή για τη δύναμή της να προβάλλει ανάγλυφα τις ελπίδες αλλά και τις απογοητεύσεις των ανθρώπων της φτωχολογιάς (Σαιν Μπονιφάς, Μανιτόμπα, 1909 - Κεμπέκ, 1983). Εργάστηκε ως δασκάλα για ένα διάστημα, σπούδασε θέατρο στην Ευρώπη (1937-1939) και επιστρέφοντας στον Καναδά επιδόθηκε στο γράψιμο. Στα έργα που έγραψε για τους ανθρώπους της δοκιμαζόμενης εργατικής τάξης συμπεριλαμβάνονται: "Ευκαιριακή ευτυχία" (1945), "Ο Αλεξάντρ Σενβέρ, ταμίας" (1954). Το μυθιστόρημά της "Η μικρή νερόκοτα" (1950) και η συλλογή διηγημάτων της "Οδός Ντεσαμπώ" (1955) έχουν ως θέμα τη ζωή των απομονωμένων αγροτών της επαρχίας της Μανιτόμπας. Έγραψε επίσης μια συλλογή αυτοβιογραφικών κυρίως διηγημάτων με τίτλο "Η δημοσιά του Αλταμόν" (1966) και το μυθιστόρημα "Αυτά τα παιδιά της ζωής μου" (1977), βασισμένο στις εμπειρίες της από την εποχή που ήταν δασκάλα.
Roy, Gabrielle, 1909-1983
Η Γκαμπριέλ Ρουά, γαλλοκαναδή μυθιστοριογράφος, ιδιαίτερα γνωστή για τη δύναμή της να προβάλλει ανάγλυφα τις ελπίδες αλλά και τις απογοητεύσεις των ανθρώπων της φτωχολογιάς (Σαιν Μπονιφάς, Μανιτόμπα, 1909 - Κεμπέκ, 1983). Εργάστηκε ως δασκάλα για ένα διάστημα, σπούδασε θέατρο στην Ευρώπη (1937-1939) και επιστρέφοντας στον Καναδά επιδόθηκε στο γράψιμο. Στα έργα που έγραψε για τους ανθρώπους της δοκιμαζόμενης εργατικής τάξης συμπεριλαμβάνονται: "Ευκαιριακή ευτυχία" (1945), "Ο Αλεξάντρ Σενβέρ, ταμίας" (1954). Το μυθιστόρημά της "Η μικρή νερόκοτα" (1950) και η συλλογή διηγημάτων της "Οδός Ντεσαμπώ" (1955) έχουν ως θέμα τη ζωή των απομονωμένων αγροτών της επαρχίας της Μανιτόμπας. Έγραψε επίσης μια συλλογή αυτοβιογραφικών κυρίως διηγημάτων με τίτλο "Η δημοσιά του Αλταμόν" (1966) και το μυθιστόρημα "Αυτά τα παιδιά της ζωής μου" (1977), βασισμένο στις εμπειρίες της από την εποχή που ήταν δασκάλα.
Η Γκαμπριέλ Ρουά, γαλλοκαναδή μυθιστοριογράφος, ιδιαίτερα γνωστή για τη δύναμή της να προβάλλει ανάγλυφα τις ελπίδες αλλά και τις απογοητεύσεις των ανθρώπων της φτωχολογιάς (Σαιν Μπονιφάς, Μανιτόμπα, 1909 - Κεμπέκ, 1983). Εργάστηκε ως δασκάλα για ένα διάστημα, σπούδασε θέατρο στην Ευρώπη (1937-1939) και επιστρέφοντας στον Καναδά επιδόθηκε στο γράψιμο. Στα έργα που έγραψε για τους ανθρώπους της δοκιμαζόμενης εργατικής τάξης συμπεριλαμβάνονται: "Ευκαιριακή ευτυχία" (1945), "Ο Αλεξάντρ Σενβέρ, ταμίας" (1954). Το μυθιστόρημά της "Η μικρή νερόκοτα" (1950) και η συλλογή διηγημάτων της "Οδός Ντεσαμπώ" (1955) έχουν ως θέμα τη ζωή των απομονωμένων αγροτών της επαρχίας της Μανιτόμπας. Έγραψε επίσης μια συλλογή αυτοβιογραφικών κυρίως διηγημάτων με τίτλο "Η δημοσιά του Αλταμόν" (1966) και το μυθιστόρημα "Αυτά τα παιδιά της ζωής μου" (1977), βασισμένο στις εμπειρίες της από την εποχή που ήταν δασκάλα.
