Γεννήθηκε το 1918 στη Μυγδαλιά Αρκαδίας και πέθανε τον Σεπτέμβρη του 2003. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών. Δικηγόρος στον Αρειο Πάγο με μεγάλη εμπειρία στα Συνταγματικά, Ποινικά και Αστικά θέματα, το 1940, πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, ενώ κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ ως διοικητής τάγματος.
Το διάστημα 1950-1961, ήταν μέλος της ΕΠΕΚ και στη συνέχεια δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της Ένωσης Κέντρου.
Κατά την περίοδο της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, με την ιδιότητα του δικηγόρου υπερασπίστηκε στα Έκτακτα Στρατοδικεία πολλά μέλη αντιστασιακών οργανώσεων.
Ο ίδιος συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του ΠΑΚ και για τη δράση του εκτοπίστηκε και φυλακίστηκε.
Είχε διατελέσει, πρόεδρος της Πανελλήνιας Οργάνωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΟΑΕΑ), πρόεδρος του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου και πρόεδρος της Κίνησης για την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Διεθνή Ειρήνη και Ασφάλεια (ΚΕΑΔΕΑ).
Είχε επίσης συμμετάσχει σε πολλές Επιστημονικές και Κοινωνικές Οργανώσεις, μεταξύ των οποίων η Διεθνής Αμνηστία, η Εταιρία Ποινικού Δικαίου, η Ένωση Ελλήνων Ποινικολόγων και ο "Σύνδεσμος Εξορισθέντων και Φυλακισθέντων Αντιστασιακών κατά της δικτατορίας".
Για μία εικοσαετία, τις περιόδους 1954-1967 και 1974-1981, υπήρξε νομικός σύμβουλος του Δήμου Περιστερίου.
Το διάστημα 1956-1960, ήταν εκδότης και διευθυντής της τοπικής εφημερίδας ''Περιστεριακή Ζωή'', ενώ το 1960, εξέδωσε και διηύθυνε την εφημερίδα ''Δικηγορική Γνώμη'', η οποία διέκοψε την έκδοσή της κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών και επανεκδόθηκε το 1975.
Το 1962, διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου. Το διάστημα 1963-1977, υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδας, από την οποία αποχώρησε ως επίτιμος πρόεδρος, ενώ τις περιόδους 1964-1967 και 1980-1981, υπήρξε μέλος του ΔΣ του Ταμείου Νομικών.
Το 1974, ήταν ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ.
Το 1976, εξελέγη πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας (ΔΣΑ), αξίωμα το οποίο υπηρέτησε έως το 1981 αφού επανεξελέγη και το 1979. Είχε επίσης διατελέσει, πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής των 58 Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, πρόεδρος της Επιτροπής Συνταγματικών Δικαιωμάτων και Ατομικών Ελευθεριών του Δ.Σ.Α. και μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου.
Το 1976, εξελέγη για πρώτη φορά μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και από τότε εκλεγόταν συνεχώς. Τον Οκτώβριο του 1981, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Β' Αθήνας με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ και από τότε εκλεγόταν συνεχώς στην ίδια περιφέρεια.
Παράλληλα με την εκλογή του στη Βουλή, τον Οκτώβριο του 1981 ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως υπουργός Συγκοινωνιών, στην πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Είχε διατελέσει γραμματέας του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εργασίας του ΠΑΣΟΚ για θέματα σχετικά με το υπουργείο Δικαιοσύνης, ενώ τον Ιούλιο του 1989, ήταν μέλος της 12μελούς προανακριτικής επιτροπής της Βουλής που είχε αναλάβει τη διαλεύκανση του σκανδάλου Κοσκωτά.
Το 1990, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ''Ένωσης Δημοκρατών Νομικών Ελλάδας'' και τον Οκτώβριο του 1995, ιδρυτικό μέλος του Ομίλου ''Γιώργος Γεννηματάς''.
Στις 20 Μαρτίου 2000, ολοκλήρωσε την κυβερνητική του θητεία, όταν παραιτήθηκε από υπουργός Δικαιοσύνης και αντικαταστάθηκε από τον επίτιμο αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου Δημήτριο Γουργουράκη, ο οποίος ανέλαβε υπηρεσιακός υπουργός εν όψει των εκλογών της 9ης Απριλίου.
Συνολικά, η κυβερνητική του θητεία κάλυψε μεγάλο χρονικό διάστημα, περίπου μία δωδεκαετία (πλέον των επτά χρόνων στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και πλέον των τεσσάρων ετών υπό τον Κώστα Σημίτη), αφού υπηρέτησε, -πάντοτε ως υπουργός- , σε πέντε υπουργεία:
Συγκοινωνιών (21/10/1981-5/7/1982),
Εργασίας (5/7/1982-5/6/1985, 26/7/1985-31/10/1986, 13/10/1993-8/7/1994, 22/1/1996-25/9/1996),
Εμπορικής Ναυτιλίας (23/9/1987-18/11/1988),
Αιγαίου (18/11/1988-2/7/1989) και
Δικαιοσύνης (25/9/1996-20/3/2000).
Ήταν παντρεμένος με την Κωνσταντίνα Τεγοπούλου με την οποία απέκτησε ένα γιο και μία κόρη.
Είχε δημοσιεύσει μεταξύ άλλων τα βιβλία:
''Τέσσερα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας'', 1993,
''Ηθικά θέματα και προβλήματα της Δικαιοσύνης. Ο Aρειος Πάγος και η συγκρότησή του. Παρατηρήσεις-Παραινέσεις- Λύσεις'',
''Το Ανώτατο όριο διαρκείας της προφυλάκισης''.
Τον Μάρτιο του 1997, δημοσίευσε το βιβλίο ''Η Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων'' ένα αφιέρωμα στην αντίσταση κατά των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων καταχτητών την περίοδο 1941-1944, που περιλαμβάνει στοιχεία, προσωπικές εμπειρίες, φωτογραφικό υλικό καθώς και το νόμο με τον οποίο αναγνωρίστηκε από το κράτος.
Δημοσίευσε επίσης τις αγορεύσεις του στη Βουλή και συνεντεύξεις του, καθώς και πολλές μελέτες νομικού περιεχομένου, ενώ είχε συνεργαστεί με εγκυκλοπαίδειες, εφημερίδες και περιοδικά.
Είχε τιμηθεί με παράσημα για τη συμμετοχή του στον πόλεμο 1940-1941 και στην Εθνική Αντίσταση 1941-1944, καθώς και με παράσημα της Σοβιετικής Ένωσης, της Βουλγαρίας, του Εθνικού Συμβουλίου Αντιστασιακών της Τσεχοσλοβακίας και της Ρωσίας.
