Όταν οι δρόμοι

Σ' ένα βιβλίο με φωτογραφίες και κείμενο, θα περίμενε κανείς ίσως μια σχέση αμεσότητας ανάμεσα στα δύο μέρη και, ενδεχομένως, την υπαγωγή του ενός στο άλλο. Εδώ η πρόθεση, τουλάχιστον, δεν είναι αυτή: δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στο χώρο, δύο διαφορετικοί τρόποι-δοκιμές να κατοικείς και να σκέφτεσαι τον κόσμο έρχονται σε επαφή, μπλέκονται, απομακρύνονται, και συστήνουν εντέλει ένα διπλό βλέμμα. Πρόκειται για μια αντίληψη που βασίζεται σε μια συνενοχή και μια συγγένεια. Κείμενο. Φωτογραφία. Συνευρέσεις υπόγειες. Το ένα είδος δεν αποτελεί σχολιασμό ή εικονογράφηση του άλλου. Το ένα δεν αναπαράγει το άλλο. Και τα δύο παραπέμπουν απλώς. Δεν συμπεραίνουν. [...] Δύο τρόποι που ο ένας αφουγκράζεται τον άλλο, και τον ερμηνεύει αυθαιρετώντας. Κι ένας τρίτος που υπεισέρχεται εκ των υστέρων, για να αυθαιρετήσει κι αυτός με τη σειρά του, στήνοντας το υπάρχον υλικό στον περιορισμένο χώρο ενός βιβλίου. Άλλη μια συνενοχή. Ένα τριπλό βλέμμα.