Το Είναι και το Μηδέν

"Ανάμεσα στον κόσμο και στη συνείδηση δεν υπάρχει τίποτα, αλλά αυτό το τίποτα, είναι αδιαπέραστο, είναι ο πιο ριζικός χωρισμός. Δεν είμαι αυτός ο κόσμος, όπως δεν είμαι και το παρελθόν μου, ή το μέλλον μου. Χρειάζεται να είμαι όλα αυτά χωρίς ποτέ να τα κατέχω οριστικά, διότι ως συνείδηση είμαι αυτή η άρνηση που εμφανίζει τον κόσμο σαν κόσμο και εμένα σαν καθορισμένη κατάσταση μέσα στον κόσμο." (Ζαν Ιπολίτ) "Ενίοτε στο "Είναι και το Μηδέν" εκφράζεται ο μάταιος χαρακτήρας της ύπαρξης, όπως με τη φράση "ο άνθρωπος είναι ένα άχρηστο πάθος". Αν μπορεί πάντως να είναι πηγή αυτονομίας για την ύπαρξη, αυτή η ριζική απροσδιοριστία υπάρχει κίνδυνος να βιωθεί σαν ιλιγγιώδης και αγωνιώδης. Αυτή είναι η τραγικότητα του υπαρξισμού: ο άνθρωπος είναι ένα μηδέν, όπως είχαν πει με τον τρόπο τους ο Πασκάλ, ο Κάντ και ο Φίχτε, αλλά ένα μηδέν που ποθεί την πληρότητα, έστω εκείνη των συμπαγών πραγμάτων που δικαιώνονται με τη χρήση τους." (Ζαν-Μισέλ Μπενιέ) "Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ περιγράφει τον Σαρτρ στο Μονπαρνάς: "ο Αρόν έδειξε το ποτήρι του και είπε: Βλέπεις φιλαράκο, αν είσαι φαινομενολόγος μπορείς να μιλήσεις γι' αυτό το κοκταίηλ, και έτσι να φιλοσοφήσεις". Ο Σαρτρ χλώμιασε από συγκίνηση, αυτό ακριβώς ευχόταν να μιλήσει για τα πράγματα όπως τα άγγιζε και έτσι να πλάσει τη φιλοσοφία του." (Κριστιάν Ντεσάν)