Τέχνη και ριζοσπαστικότητα

Τα δύο κείμενα που περιέχονται σε αυτόν τον τόμο τα χωρίζει ένα διάστημα 23 χρόνων (1979-2002). Γράφτηκαν και τα δυο από διακεκριμένους πρόσφυγες από την πρώην Ανατολική Ευρώπη - ο Ferenc Feher είναι Ούγγρος, πρώην σύζυγος της Agnes Heller και μαθητής στη νεότητά του, όπως κι εκείνη, του ίδιου του Λούκατς· ο Krzysztof Ziarek, λίγο νεώτερος, είναι Πολωνός- στις Ηνωμένες Πολιτείες και συζητούν τρεις μεγάλες φιλοσοφικές μορφές του εικοστού αιώνα -τον Γκέοργκ Λούκατς, τον Τέοντορ Β. Αντόρνο και τον Μάρτιν Χάιντεγγερ- που ασχολήθηκαν κατά ιδιάζοντα τρόπο με τα αισθητικά ζητήματα. Αυτό είναι ίσως και το μόνο στοιχείο που ενοποιεί τους τρεις μείζονες διανοητές. Κατά τα άλλα μπορούν να διακριθούν με διαφορετικούς τρόπους αναλόγως του αν κάποιος προκρίνει το πολιτικό ή το αισθητικό κριτήριο: από πολιτική άποψη, ο Λούκατς και ο Αντόρνο ανήκουν στη (μετα)μαρξιστική παράδοση, παρότι υιοθετούν διαμετρικά αντίθετες θέσεις ως προς το σοβιετικό πείραμα, ενώ ο Χάιντεγγερ συνήθως εκχωρείται στη δεξιά (ή, έστω περιστασιακή, συνοδοιπορία του με τον εθνικοσοσιαλισμό στη Γερμανία έχει αφήσει ένα ανεξίτηλο στίγμα στη διανοητική του εικόνα). Από αισθητική άποψη, ωστόσο, ο Αντόρνο και ο Χάιντεγγερ βρίσκονται πολύ πιο κοντά μεταξύ τους χάρη στις εικονοκλαστικές θεωρητικές τους προσεγγίσεις που συναντούν νεωτερικούς καλλιτεχνικούς πειραματισμούς του αιώνα τους, ενώ ο Λούκατς παρέμεινε προσκολλημένος σε ένα κλασικιστικό κριτήριο που τον εμπόδισε, όπως τόσο συχνά παρατηρείται, να εκτιμήσει εκείνο που διακυβεύθηκε στην ερμητική ιδιόλεκτο της τέχνης του εικοστού αιώνα. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)