Το λυκόφως των ειδώλων

[...] Μια διαφορετική ανάρρωση, που σε ορισμένες περιστάσεις μου είναι ακόμη πιο επιθυμητή, είναι να εξετάζω δια κρούσεως τα είδωλα... Στον κόσμο υπάρχουν πιο πολλά είδωλα παρά πραγματικότητες: αυτό είναι το δικό μου "κακό μάτι" για αυτόν τον κόσμο, αυτό είναι επίσης το δικό μου "κακό αφτί"... Να θέτεις εδώ ερωτήσεις με το σφυρί και ίσως να ακούς, ως απάντηση, εκείνο τον περίφημο υπόκωφο ήχο, που μιλά μέσα από φουσκωμένα σπλάχνα -τι μαγεία για κάποιον που έχει αφτιά ακόμη και πίσω απ' τα αφτιά του- για μένα, τον παλιό ψυχολόγο και αυλητή που μαζεύει τα ποντίκια, μπροστά στον οποίο ακριβώς αυτό που θα προτιμούσε να μείνει βουβό οφείλει να ακουστεί δυνατά... Κι αυτό το κείμενο -το φανερώνει ο τίτλος του- είναι πάνω απ' όλα μια αναψυχή, μια κηλίδα ήλιου, ένα πλάγιο πήδημα μέσα στην τεμπελιά ενός ψυχολόγου. Μήπως είναι κι ένας καινούριος πόλεμος; Και μήπως εξετάζονται δια κρούσεως καινούρια είδωλα;... Το μικρό αυτό κείμενο είναι μια μεγάλη κήρυξη πολέμου· και όσον αφορά στην εξέταση ειδώλων, αυτά δεν είναι σημερινά είδωλα αλλά αιώνια είδωλα, τα οποία θα αγγίξουμε εδώ με το σφυρί όπως με ένα διαπασών - δεν υπάρχουν πιο παλιά, πιο καθιερωμένα, πιο παραφουσκωμένα είδωλα... Ούτε και πιο κούφια... Αυτό όμως δεν εμποδίζει να είναι και τα πιο πιστευτά: και ακόμη και στις πιο εξέχουσες περιπτώσεις δεν τα αποκαλούν είδωλα... (από τον πρόλογο του συγγραφέα)