Ηρακλείτου μεταβάλλον αναπαύεται

Πολιτισμός είναι ο δια.δρών σφυγμός της εν.τροπικής αντι.νόμισης του έμ.φυου (έμ.βιου) και του έν.θεου (έν.ζωου) παράγοντα, ως παλίντονη μετά.βαση από το έμ.φυο στο έν.θεο και τανάπαλιν. Εικασία είναι η παλινδρόμηση μεταξύ των αντι.νομημένων πόλων του φυσικού και θετικού παράγοντα, μία παλινδρόμηση που, αν παύσει την δι.εντροπική λειτουργία της, θα αναιρέσει αυτόματα και την εικασιακή δυναμική της δημιουργικής έφεσης. Στην παρούσα σπουδή επι.θεωρήσαμε το εν.τροπικώς δι.ίστασθαι στο κατόπιν του δι.ερωτικώς εξ.ίστασθαι και του επι.νομικώς εν.ίστασθαι, προκειμένου να δώσουμε την πρέπουσα έμφαση στην μεταξύ τους δι.εντροπική αντι.νόμιση. Στην επι.κράτεια του «εικάζειν», το δι.ερωτικώς εξ.ίστασθαι διαστέλλεται στον ορίζοντα των τελεστών της οντο.μορφικά εννοούμενης πολλότητας προκειμένου να περι.-συλλέξει ό,τι ως ποικιλομορφία ορίζει τον πλούτο του εόντος. Στην εν λόγω επικράτεια, το επι.νομικώς εν.ίστασθαι συστέλλεται στον πυρήνα των παραγόντων της ενδο.μορφικά εν.νοούμενης ενικότητας προκειμένου να περι.φρουρήσει ό,τι ως επακεραιότητα ορίζει την δύναμη του εόντος. Η ως άνω φυγόκεντρη και κεντρομόλα παλινδρόμιση αφορά τον ζωτικό σφυγμό εκείνου του εν.τροπικώς δι.ίστασθαι που στερεώνεται εκ του γεγονότος ότι παλινδρομεί αρνούμενο την εν εαυτώ ή εν ετέρω μονόπλευρη εφησύχαση. Το εικάζειν ως αρχέγονος τρόπος και δρόμος του «μεταβάλλον αναπαύεται» δεν ομφαλοσκοπεί την εγκαταλελειμμένη εν εαυτώ οντότητα πιστοποιώντας μία ταυτότητα άνευ διττότητας. Υπό αυτή την αίρεση των πραγμάτων, καθίσταται περισσότερο κατανοητό ως διαδικασία διακύβευσης στον ορίζοντα των όρων της μεταβολής ανά+παυσης παρά ως δια.πόρευση τελείωσης στον ορίζοντα των όρων της μεταβολής δια+κίνησης.