Οτέλ Κονσταντίνιγε

Κωνσταντινούπολη, τελευταίες µέρες του 2014... Το υπερπολυτελές Οτέλ Κoνσταντίνιγε (όπως ονόµαζαν επί αιώνες οι Οθωµανοί και ο αραβικός κόσµος την Κωνσταντινούπολη) γιορτάζει τα εγκαίνιά του συνδυάζοντάς τα και µε τον πρόωρο εορτασµό της Πρωτοχρονιάς. Εκλεκτές φυσιογνωµίες και παράγοντες της πόλης συναντώνται σ’ αυτό τον εορτασµό, στο ξενοδοχείο που χτίστηκε πάνω στα ερείπια του παλιού βυζαντινού παλατιού. Όλη η καλή κοινωνία βρίσκεται εκεί. Πολιτικοί, δήµαρχοι, ο Αµερικανός πρέσβης, ο ελληνορθόδοξος Πατριάρχης, δηµοσιογράφοι, ιδιοκτήτες εφηµερίδων, σταρ της τηλεόρασης, παλιοί και νεότεροι εκατοµµυριούχοι, µεγαλοεπιχειρηµατίες... Σ’ αυτό το πανηγύρι, αν και δεν είναι καλεσµένοι, συµµετέχουν και οι νεκροί που κείνται για πολλές εκατοντάδες χρόνια στο βάθος της γης της Κωνσταντινούπολης και οι οποίοι δε βλέπουν για ποιο λόγο να µην τιµήσουν µε την παρουσία τους τη γιορτή. Και φυσικά οι εκ των ων ουκ άνευ εργαζόµενοι κάθε ξενοδοχείου, τα γκαρσόνια, οι βοηθοί, οι φρουροί ασφαλείας... Ο Ζουλί Λιβανελί επιχειρεί μια κατάδυση στα βάθη της Κωνσταντινούπολης, μιας πόλης πολλών χιλιετιών. Μιας πόλης που αλλάζει και ανακυκλώνεται, ενώ η βία την οποία στεγάζει, άγνωστο πώς, παραμένει ίδια...