George Lappas

[...] Η έκθεση του Γιώργου Λάππα αναπτύσσει την επικοινωνία της με το θεατή, προς δύο κατευθύνσεις. Από τη μια τα έργα, με την ανιμιστική τους ενέργεια και τη σχεδόν παραισθητική τους οντότητα, συνδέονται με το θεατή μέσω της όρασης των καθαρών γλυπτικών μετασχηματισμών της μάζας σε φως (σπινθήρας στο "Ποτάμι) ή σε υγρό (ρευστοποίηση της μάζας του "Φωτεινού παπουτσιού"). Από την άλλη, γνέφουν στον θεατή για την ίδια τη σχέση τους μαζί του, αναπόσπαστο στοιχείο εξοικείωσης, στη γιορτή που προτείνουν, μέσα από τη διαδικασία όσμωσης και ενοποίησης του χώρου, του έργου, του θεατή και του καλλιτέχνη. [...] Μαρία Μαραγκού