Μύθος, αλληγορία και κοινωνία

Ο ζωγράφος Paolo Veronese (1528-1588) είναι από τους γοητευτικότερους "μυθοπλάστες" της βενετσιάνικης Ύστερης Αναγέννησης. Σε μία εποχή κατά την οποία η Βενετία είχε ήδη αρχίσει να παρακμάζει, με τις αλληγορικές παραστάσεις του προβάλλει μία σειρά από "μύθους": το "μύθο" της δίκαιης διακυβέρνησης της πόλης, το "μύθο" της θαλασσοκρατίας της, το "μύθο" του ευσεβούς κράτους, ή τέλος, το "μύθο" της ελευθερίας των κατοίκων. Ζώντας σε μία εποχή κατά την οποία η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης είναι περίπου αδιανόητη και υπόλογη απέναντι στη βενετσιάνικη Ιερά Εξέταση, ο αναγεννησιακός ζωγράφος φιλοτέχνησε έργα που αποτελούν αντικείμενα αξεπέραστης αισθητικής απόλαυσης και εξαιρετικά δείγματα δεξιοτεχνίας. Οι αλληγορίες του πραγματικά σαγηνεύουν τον θεατή με τις εικαστικές τους αρετές, ενώ παράλληλα τον "εισάγουν" σε έναν κόσμο που άλλοτε έχει συνάφεια με την πραγματικότητα και άλλοτε έχει το ρόλο απλού προπαγανδιστικού μέσου. Έτσι, στα εικονογραφικά σύνολα του Veronese στα οποία η ελληνική μυθολογία εμπνέει την αφήγηση, η Βενετία ταυτίζεται συχνά με μυθολογικά αρχέτυπα όπως η Αφροδίτη ή η Μεγάλη Μητέρα (Gran Madre), το βενετσιάνικο κράτος αποδίδεται μέσω της μυθολογικής προσωπικότητας του Δία, ενώ προσωποποιήσεις των θεών του Ολύμπου εμφανίζονται προκειμένου να ενισχύσουν το γενικό αλληγορικό-διδακτικό πνεύμα.