Κάποτε τα συνδικάτα

Βρισκόμαστε στον Φεβρουάριο του 2011. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος που έχει εξαπολύσει, εδώ και καιρό, η κατ' ευφημισμόν σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ενάντια στον κόσμο της εργασίας, βρίσκεται σε εξέλιξη. Κατακτήσεις δεκαετιών του εργατικού κινήματος, και μεταξύ αυτών κάποιες που δεν τόλμησαν να θίξουν ή και που σεβάστηκαν και οι πιο συντηρητικές κυβερνήσεις, όπως οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, το πενθήμερο, το οκτάωρο, τα εργασιακά ευρύτερα και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων έχουν βρεθεί στο στόχαστρο της πιο βίαιης νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Το κράτος από εγγυητής δημοκρατικής νομιμότητας και κοινωνικής ισορροπίας έχει μεταβληθεί σε θλιβερό εντολοδόχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το Σύνταγμα της χώρας έχει υποκατασταθεί από το τερατούργημα που λέγεται μνημόνιο. Η εθνική κυριαρχία έχει εκχωρηθεί στους διεθνείς τοκογλύφους με την ευθύνη εκείνων που είναι δεσμευμένοι από το Σύνταγμα και τον θεσμικό τους ρόλο να την υπερασπίζονται. Η χώρα είναι παραδομένη στο έλεος των αδίστακτων δανειστών της. Το μέλλον της και το μέλλον του λαού μας είναι υποθηκευμένο, η ελληνική κοινωνία διαλύεται. Τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα περιορίζονται. Οι δημοκρατικές και λαϊκές ελευθερίες συρρικνώνονται. Ο πολιτισμός της εργασίας καταστρέφεται. Οι μισθοί υποβαθμίζονται δραματικά, οι συντάξεις μηδενίζονται, τα συνδικάτα σιωπούν, οι πνευματικοί άνθρωποι βρίσκονται σε βύθιση διαρκείας, το σύστημα επιτίθεται, η δημοκρατία υποχωρεί.