Η λέσχη της αυτοκτονίας

Οι "Νέες χίλιες και μία νύχτες" μας προσφέρουν, όπως δείχνει ο τίτλος, το θαυμαστό στην πιο ειλικρινή και εξαιρετικά απολαυστική του μορφή. Εν μέρει εξωφρενικές, και εν μέρει ιδιαίτερα λογικοφανείς, είναι η απόρροια μιας πολύ επιτυχημένης ιδέας: της τοποθέτησης μιας σειράς περιπετειών, και μάλιστα καθαρών περιπετειών, στο σκηνικό της σύγχρονης αγγλικής ζωής [1882], και της αφήγησής τους με τον γαλήνιο ανεπιτήδευτο τόνο της Σεχραζάντ. [...] Προς αυτή την κατεύθυνση, "Η λέσχη της αυτοκτονίας" είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του κου Stevenson, κι οι δύο πρώτες σελίδες -για να μην αναφέρω άλλες- επιζούν στη μνήμη. Για λόγους που γνωρίζω ότι δεν μπορώ να παρουσιάσω ως επαρκείς, βρίσκω κάτι ανεξάλειπτα εντυπωσιακό -κάτι που πραγματικά στοιχειώνει μέσα σου- στο επεισόδιο του Πρίγκιπα Φλόριζελ και του υπασπιστή του Συνταγματάρχη Τζέραλντιν που, "ένα βράδυ του Μαρτίου με ξαφνικό χιονόνερο, μπήκαν σ' ένα μπαρ με θαλασσινά πολύ κοντά στο Leicester Square" και εκεί τους δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσουν την είσοδο ενός νεαρού που τον συνόδευαν δύο αχθοφόροι που καθένας τους κρατούσε έναν μεγάλο δίσκο με τάρτες, ενός νεαρού που "προσέφερε με υπερβολική ευγένεια τα γλυκά σε κάθε πελάτη". Εδώ δεν υπάρχει καμιά προσπάθεια για την κατασκευή εικόνας, αλλ' η φαντασία φτιάχνει μια από το φωτισμένο εσωτερικό, το χιονόνερο του Λονδίνου έξω, την παρέα που μαντεύουμε, δεδομένου και του χώρου, και την παράξενη ευγένεια του νεαρού που οδηγεί σε ακόμη πιο παράξενες καταστάσεις. Αυτό είναι που μπορεί να ονομαστεί "βάζω κάποιον στο κλίμα μιας ιστορίας". Henry James Το φανταστικό Λονδίνο που μας γοητεύει στα αφηγήματα του Chesterton έχει ήδη αποκαλυφθεί από τον Stevenson στις "Νέες χίλιες και μια νύχτες" του, που περιέχουν την υπέροχη περιπέτεια της "Λέσχης της αυτοκτονίας". [...] Έχει διάρκεια στη γερασμένη μου μνήμη. Από τα παιδικά μου χρόνια, ο Robert Louis Stevenson στάθηκε για μένα μία από τις μορφές της ευτυχίας. Jorge Louis Borges