Η παράξενη υπόθεση του δόκτορος Τζέκιλ και κυρίου Χάιντ

"Έχετε ένα γυάλινο δοχείο μέτρησης;" ... Σηκώθηκα με κάποια προσπάθεια από τη θέση μου και του έδωσα αυτό που ζή-τησε. Με ευχαρίστησε μ' ένα νεύμα χαμόγελου, μέτρησε μερικές σταγόνες από το κόκ-κινο βάμμα και πρόσθεσε μία από τις σκόνες. Το μείγμα, που στην αρχή είχε μια κόκ-κινη απόχρωση, άρχισε, σύμφωνα με την τήξη των κρυστάλλων, να παίρνει ένα πιο ανοιχτό χρώμα,να αφρίζει σφυρίζοντας δυνατά και να βγάζει μικρές ποσότητες ατμού. Ξαφνικά, την ίδια εκείνη στιγμή, η αναταραχή σταμάτησε και η ένωση μεταβλήθηκε σ' ένα σκούρο μοβ χρώμα, που ξεθώριασε πάλι αργάαργά σ' ένα πράσινο υγρό. Ο επισκέπτης μου, που είχε παρακολουθήσει αυτές τις μεταμορφώσεις με μεγάλη ανυπομονησία, χαμογέλασε, άφησε το δοχείο στο τραπέζι και έπειτα γύρισε και με κοί-ταξε διαπεραστικά: "Και τώρα", είπε, "ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με ό,τι απέμεινε..."