Σταθμοί της σκηνογραφίας του δυτικού θεάτρου

Η σκηνογραφία είναι η τέχνη που οργανώνει το χώρο της θεατρικής μυθοπλασίας, αλλά επίσης και τον ευρύτερο χώρο της συνάντησης και της συναλλαγής μεταξύ του κοινού και των ηθοποιών. Ενώ είναι ένα εργαλείο της αναπαράστασης, εκφράζει παράλληλα και μια θέαση του κόσμου. Από την ελληνική αφετηρία του δυτικού θεάτρου, οι κώδικες της αναπαράστασης έχουν εξελιχθεί· άλλες σημασίες τους έχουν χαθεί και άλλες επιβίωσαν μέσα από το μετασχηματισμό τους. Η σκηνογραφία είναι ένα από τα ελάχιστα ίχνη που μας πληροφορούν για το πώς ήταν μια θεατρική παράσταση, που είναι συνάμα τόσο συγκεκριμένη μα και τόσο εφήμερη. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον σε αυτό το βιβλίο: η συγγραφέας, αναλύοντας δεκάδες κείμενα, σχέδια, κατόψεις, γκραβούρες, πίνακες, φωτογραφίες, που αναμφίβολα προσφέρουν στον αναγνώστη πληθώρα πληροφοριών, προσεγγίζει όλα εκείνα τα κατάλοιπα των εποχών όπου ο αρχιτέκτονας, ο μηχανικός, ο διακοσμητής και ο ζωγράφος, χωρίς να είναι ακόμη "σκηνογράφοι", δεν σταματούσαν να συνεργάζονται σε μια αέναη επινόηση κι επανεφεύρεση του σκηνικού χώρου. Το βιβλίο περιλαμβάνει γλωσσάρι όρων, βιβλιογραφία, σύντομο βιογραφικό λεξικό σκηνογράφων, ζωγράφων, αρχιτεκτόνων και εν γένει προσώπων που συνέβαλαν στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής σκηνογραφίας, και επίμετρο για την ιστορία της νεοελληνικής σκηνογραφίας. Το επίμετρο επιχειρεί να συνθέσει ένα ιστορικό αφήγημα της εξέλιξης της νεοελληνικής σκηνογραφίας αξιοποιώντας γραπτά και οπτικά τεκμήρια της εργασίας των Ελλήνων σκηνογράφων και να εξηγήσει το πώς δημιουργήθηκε και τελικά διαμορφώθηκε το σκηνογραφικό πεδίο στο πλαίσιο της αθηναϊκής θεατρικής δραστηριότητας του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Το μελέτημα συμπληρώνεται από αναλυτική ελληνική θεατρολογική βιβλιογραφία αυτοτελών εκδόσεων για τη σκηνογραφία, την ενδυματολογία και τη θεατρική αρχιτεκτονική από το 1900 έως το 2013.