Πλαστελίνη

"Άνθρωποι τρέχουν σαν τα μυρμήγκια. [...] Φυσάνε τη μύτη τους στο έδαφος και μετά πατάνε οι ίδιοι επάνω στη μύξα τους. Βρίσκουν κέρματα και χάνουν χαρτονομίσματα. Τρέχουν να προλάβουν λεωφορεία που έχουν ήδη απομακρυνθεί. Συναντιούνται και χωρίζουν. Χαίρονται και λυπούνται. Αγαπούν και μισούν. Κανένας τους, όμως, δεν κοιτάζει ψηλά. Ψηλά, εκεί που τα περιστέρια χορεύουν στον ουρανό. Εκεί που γεννιέται η βροχή. Εκεί στην άκρη, όπου στέκεται ο Μαξίμ." (απόσπασμα από το έργο) "Ο νεαρός Μαξίμ ζει σ' έναν κόσμο που έχει την όψη της επίγειας κόλασης, και η καθημερινότητά του δεν είναι παρά μια κατάδυση στα βάθη της απόγνωσης. Ορφανός και μόνος παλεύει να επιβιώσει μέσα στην αδικία, τη διαφθορά και τη σκληρότητα, να ξεφύγει από τη φυλακή του και να ανακαλύψει την αλληλεγγύη και την αγάπη, που, ίσως, δεν έχουν ολότελα εκλείψει. Ο κόσμος του, αντιφατικός, σχεδόν τραγελαφικός. Στην περιπλάνησή του μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα, κάθε βήμα είναι και μια εμπειρία ζωής. Άλλες φορές τρυφερή κι άλλες απίστευτα επώδυνη. Θα κατορθώσει να αποδράσει προς την ελευθερία; Και μέσα από ποια διαδρομή;"