Πριν τα ξεχάσω

"Όλα ξεκίνησαν το 1972, τον πέμπτο χρόνο της επταετίας. Τότε βέβαια δεν γνωρίζαμε πόσο θα διαρκούσε η δικτατορία, επτά ή περισσότερα χρόνια, αλλά είχαμε την εντύπωση ότι δεν θα τέλειωνε ποτέ. Μέσα στη ζοφερή αυτή ατμόσφαιρα είχα ανάγκη από κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι φρέσκο, κάτι καινούριο. Τι θα μπορούσε όμως να ήταν αυτό; Τότε μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Μήπως να κάναμε μια παράσταση για παιδιά; Αυτό σίγουρα θα ήταν κάτι καινούριο. Δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ τέτοιου είδους παράσταση και δεν μπορούσα καν να φανταστώ πώς θα ήταν. Ήμασταν, θυμάμαι, σε μια ταβέρνα στη Ραφήνα μαζί με τον Σταμάτη Φασουλή. "Σταμάτη", του είπα, "δεν θα ήταν ωραίο να κάναμε μια παράσταση για παιδιά; Εγώ νομίζω ότι μπορεί να είναι πολύ ωραίο..." "Καλή ιδέα", μου είπε ο Σταμάτης και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα". Η Ξένια Καλογεροπούλου, με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, μας αφηγείται όσα έζησε και ένιωσε κάνοντας θέατρο για παιδιά. Πενήντα χρόνια μιας μεγάλης περιπέτειας με συγκινήσεις, δοκιμασίες, καημούς αλλά και στιγμές μεθυστικής ευτυχίας.