Αναμνήσεις ενός πλοιάρχου

Σημείωμα ενός παλιού δόκιμου Ψηλός. Στεγνός. Δωρικός χωρίς υπερβολή! Γέλιο κρατημένο μα αυθόρμητο. Η πρώτη γνωριμία, ο δόκιμος μέσα στο αμπάρι και ο καπετάνιος μάχιμος να σουλατσάρει στην κουβέρτα. Λιμάνι Γένοβας. Εκφόρτωση σόγιας. Εφτάμπαρο με τέσσερα γκρένια. Μπαλκ-καρρίερ. Κολοσσός για την εποχή του. Βάπορος. Έτσι γνώρισα τον καπετάνιο των καπεταναίων του Τζον Καρρά του Αμερικάνου. Θρύλος η εταιρεία Καρρά στην παγκόσμια ναυτιλία. Και όταν γυρίσαμε στον Ατλαντικό, αεροματσάκωνο όλη την ημέρα και σκαντζάρισμα τη νύχτα από τον λοστρόμο, για βάρδια στη γέφυρα. Και ο καπετάνιος ερχόταν να μάθει ναυτιλία στον νεαρό δόκιμο. Πάρε βεγ, πιάσε γρήγορα ώρα Γκρήνουϊτς, δούλεψε το διπαράλληλο και το κομπάσο, πάρε και διοπτεύσεις, πιάσε τιμόνι. Έτσι θα κουμαντάρεις στη γέφυρα• γίνε ναυτίλος, πάτα στα πόδια σου και με διαταγή ο δόκιμος θα μιλήσει τελευταίος στο ράδιο Αθήνα. Και τα στόρια στην Αμερική δίπλα από ίδιο καράβι της ίδιας εταιρείας. Έτσι έφτιαξε όνομα από τα γραφεία της Νέας Υόρκης μέχρι τον Πειραιά και από την Οσάκα μέχρι το Λονδίνο ο καπεταν Παναγιώτης. Όνομα σύμβολο στην εταιρεία για το ήθος και τη ναυτοσύνη του. Νόμος τα λόγια του για το γραφείο, αλλά και για το πλήρωμα. "Χωρίς αγάπη για τον άνθρωπο δεν ταξιδεύεις Δημητρό", μου υπενθύμιζε, "αλλά και χωρίς αγάπη στη θάλασσα, το καράβι δεν κουμαντάρεται". ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΣΧΟΙΝΟΧΩΡΙΤΗΣ