Παραολυμπιακοί Αγώνες

Κάποιοι πολύ-πολύ ευαίσθητοι συνάνθρωποί μας δεν ήλθαν στους αγώνες (και συμβούλεψαν και άλλους να μην πάνε) γιατί -λέει- θα "ψυχοπλακώνονταν". Κάπου τους "χάλαγε" το θέαμα των λεγόμενων "αναπήρων", δεν το άντεχαν... Δεν πειράζει, αυτοί χάσανε. Εμείς, οι πολλοί, πήγαμε. Και δεν ψυχοπλακωθήκαμε καθόλου. Αντίθετα, ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές, που μόνο ο αθλητισμός - ο καθαρός κι ανόθευτος αθλητισμός- μπορεί να προσφέρει. Ζήσαμε αγωνίες και συγκινήσεις, φωνάξαμε, χαρήκαμε ή λυπηθήκαμε για τις επιδόσεις των δικών μας -τα βάλαμε ενίοτε, ως είθισται, και με τους κριτές-διαιτητές που μας "αδίκησαν". Και κάθε μέρα τρέχαμε σαν τρελοί από τον έναν αγωνιστικό χώρο στον άλλο, για να προλάβουμε κι άλλο ένα άθλημα, κι άλλο ένα αγώνισμα... Και το πιο σημαντικό: Όλες αυτές τις ημέρες δεν είδαμε πουθενά "ανάπηρους". Ούτε έναν. Είδαμε μόνο αθλητές κι αθλήτριες με αναπηρίες, που αγωνίζονταν για τη νίκη. Αθλητές και αθλήτριες που μας έκαναν κοινωνούς της αγωνίας, των προσπαθειών και των συναισθημάτων τους... Τώρα, όμως, αντίο. Τελείωσαν οι αγώνες, έφυγαν οι ξένες αποστολές, έπεσαν τα φώτα. Κι οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις άδειες, στη φθινοπωρινή τους ερημιά. Η γιορτή, δυστυχώς, δεν συνεχίστηκε και τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα έγιναν ψίθυροι και μόλις ακούγονται. Κι επιστροφή οδυνηρή, ιδίως για όλους εκείνους που θα εξακολουθήσουν να βιώνουν σ' ένα καθεστώς "φιλάνθρωπου" απαρτχάιντ, χωρίς τα αυτονόητα δικαιώματα και τις ευκαιρίες ζωής που υποτίθεται ότι έχουν θεσμοθετηθεί για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες αυτής της χώρας.