Σχολομαντείο μάθημα τρίτο: Οι χρυσές συνάξεις

Για ένα πράγμα δε μιλάς ποτέ όσο βρίσκεσαι στο Σχολομαντείο: για το τι θα κάνεις μόλις βγεις έξω. Ούτε το πλουσιότερο μέλος σύναξης δε θα προκαλούσε με τέτοιον τρόπο τη μοίρα. Είναι παρ’ όλα αυτά το μόνο που ονειρευόμαστε: η φριχτά απειροελάχιστη πιθανότητα να βγούμε ζωντανοί από τις πύλες και να βρεθούμε, πέρα από κάθε προσδοκία, με μια ζωή μπροστά μας, μια ζωή έξω από τον χώρο του σχολείου. Και τώρα το άφταστο όνειρο έγινε πραγματικότητα. Είμαι έξω, είμαστε όλοι έξω – και δε χρειάστηκε καν να μετατραπώ σε τερατώδη σκοτεινή μάγισσα για να το πραγματοποιήσω, παρά τις προφητείες ολέθρου και καταστροφής της προγιαγιάς μου. Δε σκότωσα τα μέλη των συνάξεων. Τους έσωσα. Εγώ, ο Ωρίωνας και οι σύμμαχοί μας. Το σχέδιο αποφοίτησης που καταστρώσαμε λειτούργησε στην εντέλεια: Σώσαμε όλα τα παιδιά και κάναμε τον κόσμο ασφαλή για όλους τους μάγους και φέραμε ειρήνη και αρμονία σε όλες τις συνάξεις της γης. Χα, αστειεύομαι φυσικά! Στην πραγματικότητα, όλα πήγαν εντελώς στραβά. Κάποιος άλλος ανέλαβε το έργο να καταστρέψει τις συνάξεις στη θέση μου, και πιθανόν όλοι όσους σώσαμε να πρόκειται να σκοτωθούν στον επικείμενο πόλεμο ανάμεσα στις συνάξεις. Και το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνω τώρα, αμέσως μόλις κατάφερα ως εκ θαύματος να βγω από το Σχολομαντείο, είναι να κάνω μεταβολή και να βρω έναν τρόπο για να ξαναμπώ μέσα.