Το κορίτσι που δεν θυμόταν πότε φόρεσε την πανοπλία

– Ξέρεις γιατί είναι τόσο μεγάλοι και φουσκωτοί οι δράκοι μας, Οφηλία; Γιατί είναι γεμάτοι λόγια που δεν ειπώθηκαν, φωνές που δεν βγάλαμε όταν πονέσαμε. Ό,τι δεν λέγεται φουσκώνει τον δράκο. Γι’ αυτό, όταν καταφέρουμε να μιλήσουμε, ο δράκος ξεφουσκώνει και χωράει καλύτερα μέσα μας. – Και φεύγει κάποια στιγμή; – Δεν νομίζω. Απλώς μικραίνει και κάνει χώρο στον επόμενο που θα φυτρώσει μέσα μας. Με τα μικρά δρακάκια μας μαθαίνουμε να ζούμε. Ένα κορίτσι που αισθάνεται ότι υπάρχει μόνο όταν προσφέρει στους άλλους προσπαθεί να θυμηθεί πότε φόρεσε τη λευκή πανοπλία του. Ένα άλογο που το τρομάζει το παρελθόν του, μια γάτα που θέλει να λυτρωθεί από το δικό της παρελθόν κι ένα γέρικο τσοπανόσκυλο που δεν ξεχνά πώς σώθηκε. Μια ιδιόμορφη παρέα που ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι αναζητώντας τον καθρέφτη που θα τους αποκαλύψει τα μυστικά του παρελθόντος και θα τους δώσει, ίσως, απαντήσεις σε όσα τους απασχολούν. Μια ιστορία για το σύνδρομο του Λευκού Ιππότη, για τους δράκους μέσα μας και για την ανάγκη μας να θεραπεύσουμε το τραύμα μας και να ξεφορτωθούμε τις πανοπλίες που μας έχουν φορτώσει.