Μποντ και Μπαντ ή... αναζητώντας το σώμα του Μποντ

«Τώρα θα ήθελα να δεις τη ζωγραφιά μου, μπαμπά. Αργότερα τα χρώματα θα ξεθωριάσουν, θα ξεπλυθούν και θα χάσουν τη λάμψη τους. Σε νερό –και μάλιστα αλατισμένο– ζούμε, το ξέχασες;» «Αν δεν μας πεις, αν δεν ανοίξεις την καρδιά σου σε μας, τους φίλους σου, φυσικά και δεν θα μπορέσουμε να σε βοηθήσουμε. Έλα, καλέ μου φίλε, πες μας τι σου συμβαίνει» «Και πότε θυμώνει μαζί σας ο Μποντ;» «Ε, να, όταν δεν προσέχω αυτά που μου λέει, όταν δεν κοιτάζω τις ζωγραφιές που μου φέρνει... Μα, πού είναι ο Μποντ;» «Μ’ ενδιαφέρουν όλα όσα κάνεις, όσα λες κι όσα σκέφτεσαι, γιε μου – και πολύ μάλιστα! Ήμουν πολύ ανόητος που δεν είχα δει τις ζωγραφιές σου τόσον καιρό! Ειδικά αυτή που καθόμαστε στη φωλιά μας κι εγώ σου διαβάζω παραμύθι» «Για το καλό σου, αν είναι να ξυπνήσεις, κάλιο να σε τσιμπήσει κάκτος ή αχινός, παρά να σου ’ρθει στο κεφάλι ο ουρανός!»