Το ποτάμι που ενώνει

Ήταν κάποτε σε μια χώρα μακρινή που κανείς πια δε θυμάται το όνομά της, δυο μεριές γης πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Η μια ήταν καταπράσινη γεμάτη λουλούδια, δέντρα και δροσερό χορτάρι. Η άλλη ξερή, σκεπασμένη με χρυσή άμμο και άχυρα που έφταναν εκεί με τον άνεμο κι έφτιαχναν μαλακούς λόφους. Η καθεμία είχε τις ομορφιές της, τις μυρωδιές της, πράγματα να δεις, να θαυμάσεις, να χαρείς. Ανάμεσα σε αυτές τις τόσο διαφορετικές μεριές γης κυλούσε ένα ποτάμι. Ούτε μικρό μα ούτε και μεγάλο. Θαρρώ αν έπαιρνες φόρα, τρέχοντας, με μια μεγάλη δρασκελιά, μπορούσες να το περάσεις. Μα εκείνο το ποτάμι χώριζε χρόνια ολόκληρα όσους ζούσαν σε αυτές τις δυο μεριές γης σαν να' ταν τοίχος ψηλός και απροσπέλαστος.