Εφτά ορφανά μολύβια… εφτά ιστορίες

- Έχω πολλά, κοριτσάκι, πάρε κι εσύ, έλεγε η Κερασιά και της πετούσε κεράσια διπλά κι εκείνη τα έβαζε στα αυτιά της σκουλαρίκια χαριτωμένα. - Αχ! Τι όμορφα σκουλαρίκια, έλεγαν της νύχτας τα πουλιά και τα νυχτολούλουδα συμφωνούσαν και αρωμάτιζαν το δρόμο της επιστροφής. Έκλεινε τα μάτια και ανέβαινε. Ο πατέρας την κρατούσε από το χέρι. - Νύσταξες, αστεράκι μου; της έλεγε. - Όχι, μπαμπά. Μόνο κλείνω τα μάτια μου για να βλέπω καλύτερα. Ο πατέρας χαμογελούσε. Έφταναν στο σπίτι. Της φιλούσε τα μαλλιά. - Όνειρα γλυκά, φαντασμένο μου. - Καληνύχτα, μπαμπά μου, απαντούσε εκείνη. Και μέσα της σκεφτόταν: "Τι όνειρα γλυκά, καλέ πατέρα. Τι να δω πια στον ύπνο μου όταν βλέπω τόσα θαυμαστά στον ξύπνιο μου;" Εφτά ιστορίες λοιπόν θαυμαστές και πολύχρωμες· εφτά ορφανά και γενναία μολύβια τις καταγράφουν για να περισώσουν πολύτιμες στιγμές της ζωής.