Η ψυχοπαιδαγωγική της δημιουργικότητας

Πληθώρα ερευνών έχουν πραγματοποιηθεί για τη δημιουργικότητα μετά το 1950, έτος κατά το οποίο ο Guilford επεσήμανε με έμφαση, μιλώντας στα μέλη της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, την έλλειψη ερευνών για το θέμα της δημιουργικότητας και της δημιουργικής σκέψης συνακόλουθα. Πρέπει όμως να τονισθεί πως δεν υπάρχει ακόμα απόλυτη συμφωνία ως προς το τι είναι δημιουργική σκέψη και πώς αυτή λειτουργεί, λόγω των πολλών θεωριών που υπάρχουν για το θέμα. Κατά τους Barron-Harrington υπάρχουν τρεις τρόποι για να ορίσει κανείς τη δημιουργική σκέψη: α) είναι εκείνο το είδος σκέψης που οδηγεί σε δημιουργικά προϊόντα, πρωτότυπα, μοναδικά και ασυνήθιστα, χρήσιμα για τα άτομα και την κοινωνία, όπως εφευρέσεις, θεωρίες, καλλιτεχνικά έργα, ιστορικές ανακαλύψεις κ.λπ. β) είναι ένα είδος λύσης προβλημάτων στα οποία δεν υπάρχει μία μόνο λύση, αλλά πολλές. Πρόκειται για τη γνωστική διεργασία που ο Guilford αποκαλεί αποκλίνουσα σκέψη, σε αντιδιαστολή με τη συγκλίνουσα σκέψη, όπου για τη λύση του προβλήματος μία μόνο σωστή απάντηση είναι αρκετή. Πρόκειται για σκέψη που χαρακτηρίζεται από ευαισθησία στα στοιχεία του περιβάλλοντος, συσχετισμό πραγμάτων φαινομενικά άσχετων και απρόσμενη εύρεση λύσης (ανακάλυψη). γ) είναι μια ικανότητα που μετριέται μέσα από την επίδοση σε ορισμένου τύπου έργα που απαιτούν πρωτοτυπία, άσχετους συνειρμούς και ασυνήθιστες ιδέες (τεστ μέτρησης της δημιουργικότητας). [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)