Περί της ενανθρωπήσεως του μονογενούς

Η ενανθρώπηση του Χριστού μας, του Υιού του Θεού, το Μέγα μυστήριον, δεμένη με το Μέγα Μυστήριον, την Εκκλησία Του, η Κένωση, το άδειασμα, το ζωντανό μηδέν του Χριστού, για τον άνθρωπο, είναι και υπάρχει και οδεύει αιώνια. Είναι πιο μεγάλο από την ταπείνωσή του, πιο δυνατό, ιερό και άγιο, από τη θυσία του Σταυρού ακόμα, που χαρίζει την Ανάσταση. Αυτή είναι η πορεία, η μαθητεία του Χριστού μας, αυτή η αποστολή Του για την σωτηρία και λύτρωση του ανθρώπου, του κόσμου, της όλης κτίσης και οικουμένης, να γίνει ο Θεός άνθρωπος, για να οδεύει καθημερινά η ανθρωπότητα με τη θεότητα. Αυτή είναι η χάρη της Θυσίας Του. Την δοξάζουμε , την προσκυνούμε, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα. [...] (από τον πρόλογο του μακαριστούο Πατριάρχου Αλεξανδρείας κυρού Παρθενίου)