Αυτοάνοσο

Σε αυτόν τον διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου τα «παραδείγματα» έχουν πάρει τη μορφή παρέλασης ή μάλλον λιτανείας, με την έννοια ότι η εναλλαγή του κόσμου πάει να διεκδικήσει μια θρησκευτική κανονικότητα, όπου ο Θεός –με το όνομα που του δίνουμε σήμερα: Αγορά, Άλλος, Φύση– αναδημιουργεί διαρκώς το έργο του, σαν να μην είναι αρκετός ένας κόσμος πια αλλά πολλαπλοί μεταβαλλόμενοι κόσμοι, όπου το υποκείμενο είναι μια ανάμνηση ενός πρόσφατου και ταυτόχρονα μακρινού παρελθόντος, όπου το άτομο τείνει να εξαλειφθεί υπέρ ενός σειριακού αριθμού και μιας ψηφιακής εικόνας, μήπως ακριβώς είναι η στιγμή να σκεφτούμε πριν σβηστεί η δυνατότητα της σκέψης, στην καλύτερη περίπτωση ν’ απαγορευτεί;