Στάσιμοι στίχοι σε στάσιμα νερά

Δεν πρόκειται για αστείο. Δεν είμαι καλλιτέχνης. Δεν είμαι μουσικός. Λύσσαξες ρε συ μάνα. Λύσσαξες. Ώσπου ένα βράδυ μου κάρφωσες μια πρόκα ανοξείδωτη στο κεφάλι και φέρνω στο κρανίο του Οροφέρνη. Γιε μου. Γίνε μηχανικός. Υπάκουσα στα νιάτα μου και υποφέρω πολύ από αυτό σήμερα. Προχώρησα μπροστά μα η σκιά μου πίσω, μιας σκαλωμένης άγκυρας σκιά. Έβγαλε μια ουρά, χιλιόμετρα. Ξεχείλωσε αθόρυβα πόντο πόντο. Κομμένο λάστιχο τεντωμένο. Η δεύτερή μου φύση, παρατημένη στου βυθού τον πάτο αλυσίδα. Τη σέρνω αιώνια σε ένα γύρω γύρω όλοι που ποτέ δεν τελειώνει. Φύση με στυλ, ιδέα ατροφική. Φύση χαλασμένη. Φύση αδούλευτη. Φύση made in China. Ελαττωματική πουτάνα που περιμένει ισόβια πάνω στα αλέρωτα της τ΄άσπαστα κρεβάτια, να τσαλακώσει κολλαριστά σεντόνια με κεσάτια. Χρόνια. Χρόνια. Χρόνια. Εικοσιπέντε. Επί τρακόσια εξήντα πέντε βράδια. [...]