Οι αλήτες στα Βαλκάνια

"Είν' η φωνή μου στεναγμός και ψίθυρος του πάθους είν' η φωνή μου σπαραγμός στα όνειρα του λάθους." "Φωνή που μένεις άφωνη μες την απελπισία μικρό πουλί κι ανήμπορο, σφαχτάρι στη θυσία κορμί μου μοσκομύριστο, χαρά της αγκαλιάς μου άστα κανάκια τ' έρωτα, οργής να βγει φωτιάς μου. Τ' ολέθρου δαίμονας σαν 'ρθει κι έχει καημό της βίας στο δίκιο θε να κρατηθώ, στη βίγλα της θυσίας. Κι αν θάνατος ανόσιος μας σκέπασεν τα μάτια του κόσμου θα ναυλώσουμε τ' ονείρου τα καράβια. Τι να σας πω; τι να μην πω; Πες μου τι να θρηνήσω; και πώς να πω τον πόνο μου; να τον μοιρολογήσω;" "Άψε φωτιά χωρίς φωτιά, στ' άστρα να τραγουδίσεις το ποταμό ν' αγκαλιαστείς πίσω να τον γυρίσεις." "Τον αντρειωμένο μην τον κλαις την ώρα που θα φεύγει πιάσε σκοπό τση λεβεντιάς, να 'χει όταν μισεύγει." "Τ' αγιόκλημα σκαρφάλωσε στη ρίζα, στο πρινάρι αμοναχό του δεν μπορεί να ζει το παλλικάρι. Στον ασκιανό του πριναριού τ' αγέρι θα φυσήσει τις σαϊτιές του έρωτα να σου τις μουρμουρίσει..."