Εμείς και ο κόσμος

Επιστροφή από την επαρχιακή οδό Είναι αλήθεια· δεν υπάρχει αρκετή ομορφιά στον κόσμο. Ξεκινήσαμε αργά. Το φως γλιστρά στις άκρες των δαχτύλων με μια ακαριαία κίνηση που την ονομάζεις γελώντας το πέταγμα της σερπαντίνας. Η νύχτα στην εξοχή έχει την ποιότητα των πρώτων λεπτών στο σκοτάδι όταν τα μάτια ανοιγοκλείνουν αναμένοντας μια οικειότητα που αναβάλλεται. Όταν το φεγγάρι δεν ανατέλλει, γινόμαστε τα φώτα του κινούμενου τοπίου κι αντικρίζουμε τα καύκαλα, τα κελύφη και τα κόκαλα τη στιγμή ακριβώς που θρυμματίζονται κάτω απ’ τη ρόδα. Με τέτοιους ήχους αποκοιμιέσαι. Η αναπνοή σου στο διπλανό κάθισμα μ’ αγγίζει ανεπαίσθητα εκεί όπου πριν λίγο υπήρχε μόνο υποψία. Αναπνέω μαζί σου κι αποφασίζω να οδηγήσω χωρίς σταματημό πέρα απ’ την επαρχιακή οδό με τις σκοτωμένες αλεπούδες και τους άπνοους σκαντζόχοιρους αφημένους στον χρόνο που θέλει το σώμα για να λιώσει. Θα εξακολουθήσω να οδηγώ ακόμα κι όταν ο δρόμος τελειώσει· στη θάλασσα—