Εννέα μήνες στη φορμόλη

Σε καίει μέσα μια περίεργη ζέστη. Ιδρώνεις μέσα σου. Ζέγνεις με στεγνές μασχάλες. Εσωτερική αιμορραγία. Γάγγραινα. Σήψη συέλου. Εξωτερικά μια επιτηδευμένη απάθεια: «Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι.» Η συλλογή ποιημάτων Εννέα μήνες στη Φορμόλη αποτελούν το δεύτερο μέρος ενός λογοτεχνικού σχεδίου. Ενώ η αφήγηση του ομότιτλου θεατρικού έργου τριών πράξεων (εκδόσεις Ρώμη, 2022) τοποθετείται in media res με την προσωποποίηση των εσωτερικών φωνών του δρώμενου προσώπου, η ποιητική συλλογή ακολουθεί την στατική τοποθέτηση του ποιητικού Εγώ σε συγκεκριμένα πλαίσια σύλληψης, χαράζοντας την πορεία φυγής από τον κεντρικό θεματικό πυρήνα, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο από την απόρριψη, την αποβολή μιας εννιάμηνης κύησης ερωτικής ιστορίας, η οποία παραμένει μετέωρη. Αντίθετα από το θεατρικό, ως κείμενο πολυδιάστατο, τα ποιήματα διαγράφουν σημεία ημερολογιακής αφήγησης (ακόμα και αυτά σε διαλογική μορφή), καθώς μερικά είναι αυτόματης γραφής. Δύο ποιήματα προμετωπίδας σηματοδοτούν την αφετηρία και το τέλος δυο διαφορετικής έντασης και αυτογνωσίας διακριτών θεματικών πυρήνων. Η σταδιακή μετουσίωση της απόρριψης οδηγεί τον ποιητικό αφηγητή στην αυτοσυνειδησία και στην αποστασιοποίηση.