Η επιείκεια των καιρών

Ωραία ήταν η γιορτή. Πώς βρεθήκαμε ξανά τόσο κοντά με άδεια μάτια. Στο φως τυφλοί συναντηθήκαμε. Κι η μουσική χωρίς ηχεία μόλις που ακουγόταν απ’ το δρόμο. Χόρευε ο καθένας στο δικό του το σκοπό αντικριστά στο κενό που απλωνόταν. Χέρια ζητούσαν από κάπου να πιαστούν σε μια αγκαλιά να κυλιστούν κατάχαμα. Στο δρόμο νυσταγμένοι οδηγοί περνούσαν, σαν να χόρευαν κι αυτοί αδέσποτοι κορνάροντας.