Πάντα κινδύνευα από τις λέξεις

Μια γυναίκα του είδους σου, είπα Έτσι που βάδισα ξυπόλητη Στα σύνορα του μυαλού Μια γυναίκα του είδους σου, είπα Αξίζει να κοιμηθεί γυμνή Πάνω στο σώμα του Θεού για πάντα. Μια γυναίκα του είδους σου Ποδοπατημένη και παγωμένη Πεθαίνει κάθε πρωί με τη γλώσσα έξω. Έχει στις ωμοπλάτες της Τις μυρουδιές τις σκληρές του έρωτα Και χέρι χέρι με τον Απογοητευμένο Μαγιακόφσκι Δηλώνει δημόσια Πως αγαπά Και βγάζει τη ζωή όλη Σαν σάλιο στο πεζοδρόμιο. Μια γυναίκα του είδους σου, είπα Δεν βάζει μαξιλάρι Κάτω από το πρόσωπο σαν αγαπά Κι οι γαλάζιες φλέβες της Μυρίζουν μούχλα Από την εγκατάλειψη. Μια γυναίκα του είδους σου Πεθαίνει νέα και ξανθιά Και έτσι απροσδόκητα Με την κροσσωτή απουσία της Σκιάζει την προδοσία. Μια γυναίκα του είδους σου, είπα Είναι πάντα Σπαταλημένη σαν βροχή σε τενεκεδένια χούφτα.