Στη στροφή τ’ ουρανού και στη μέση του δρόμου

Ένας κύκλος η ζωή μας. Απ’ τον μακρινό ουρανό μέχρι το χώμα, που επειδή τη μνήμη απωλέσαμε το περιγελούμε, όπως και τα φύλλα των δέντρων, που τις αυλές μας βρομίζουν. Ένας κύκλος απ’ τον οποίο τίποτα δεν μαθαίνουμε. Τα ψηλά κτήρια τη σκέψη μας φυλακίζουν, καθώς προσπαθούμε τα σώματά μας να προστατεύουμε από έναν φονικό ήλιο που με τα ίδια μας τα χέρια ξεγυμνώσαμε. Τώρα, χωρίς περίσκεψη, χαιρετίζουμε τον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης που προελαύνει, αφήνοντας τη δική μας νόηση και σκέψη ν’ ατροφήσει.