Σποράδες στην πέτρα

Η ποίηση του Θανασούλα, αν και διαθέτει ποικιλία, είναι βαθιά λαϊκή. Προσεγγίζει τα πράγματα και τη ζωή από τα κάτω, για να εκφράσει το κοινό αίσθημα, με το οποίο θέλει να ταυτιστεί, φτάνοντας ως τις ρίζες του. Δεν έχει στενές βλέψεις, μια δαιδαλώδη συνθετότητα που ταιριάζει περισσότερο στον αστικό νου, μια κλίση να εντρυφήσει στο ιδιαίτερο και το ατομικό. Πρόθεσή του είναι να ανιχνεύσει όχι τον διαφορετικό αριθμητή της κάθε ατομικότητας, αλλά τον κοινό παρανομαστή που υπάρχει σε όλες τις γνήσια ανθρώπινες ατομικότητες. Αυτό έχοντας πάντα κατά νου ότι ζούμε σε μια εποχή όπου η ανθρωπινότητα καταπνίγεται, συμπιέζεται, νοθεύεται και μένει ανεκπλήρωτη για τις περισσότερες ανθρώπινες υπάρξεις.