Φωνές...

Ορυχείο η μνήμη. Οι αναμνήσεις στέρεες στοές. Περπατάς με το σκαλιστήρι της καρδιάς. Πολύτιμα μέταλλα, εικόνες και μυρωδιές. Ήχοι από δέντρα, λουλούδια, πουλιά. Από ανθρώπους που απ’ τη ζωή μας πέρασαν και χάθηκαν. Άφησαν σημάδια τα χνάρια τους. Βιώματα της πρώτης πατρίδας τα αισθήματα. Λικνίστηκαν στον τόπο του γεννησιμιού μας. Έσμιξαν με ενήλικες εμπειρίες βιωμένης καθημερινότητας. Με τα δικά της ζητούμενα. Βιώματα - μέταλλα συγκίνησης. Πασχίζουν φωνές να γίνουν. Κράμα από προσωπικά και συλλογικά υλικά. Χύθηκαν στο καλούπι του στίχου. Έγιναν ποιήματα. Τη μνήμη να φυλακίσουν με ιστορίες και έρωτες ανθρώπων που αγαπήσαμε. Με τα πάθη του τόπου που πόνεσαν και πονούμε. Ποιήματα σαν φώτα πορείας, λήθη και θάνατο για να ξορκίζουν. Σαν φόρος τιμής για ό,τι την περπατησιά μας χάραξε. Σαν ένα παράθυρο για ξανακοίταγμα της Ζωής σε καιρούς αγωνίας. Ζωή που βαδίζει ερήμην(;) της Ιστορίας.