Οι τίμιοι ψεύτες

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΙΚΡΥΝΑΝ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ Κι όμως κάτι ακούστηκε κείνο το βράδυ που μας πλησίαζε το κακό˙ κείνος ο κρότος, σα σπάσιμο ξερού κλαδιού πίσω απ’ τα δέντρα˙ αλλά εμείς είχαμε ξεχάσει από καιρό ν’ αναγνωρίζουμε τέτοιους ήχους. Κι όμως κάτι ξεχωρίσαμε κείνο το βράδυ˙ μα είναι υπόθεση σοβαρή για έναν τυφλό ν’ αναγνωρίσει το σκοτάδι μέσα στο σκοτάδι και το ψηλάφισμα θέλει χέρια ζωντανά. Ν΄ ανοίξουμε, μας είπαν, έναν λάκκο, σαν βάρος περιττό πετάξαμε τα δικά μας. Δυο άκρα κρεμασμένα, μας είπαν, τι οφελούν; Τα δάση πλέον καίγονται χωρίς το τρίξιμο δυο ξύλων. Τι οφελούν λοιπόν; Γροθιά τώρα κανείς δε βρίσκει υψωμένη. Κι όμως κάτι σα να υποπτευθήκαμε κείνο το βράδυ.