Δέρμα της μνήμης μίλησε

Θρυμματισμένα υποκείμενα, αμέσως μετά την αναχώρησή τους απ’ τη ζεστασιά της παιδικής ηλικίας, παλεύουν εναγωνίως για την επανένωση. Αναζητούν την αποδοχή, την επιβεβαίωση, την αυτό - εκτίμηση μέσα από το έτερο- άλλο. Απορρίψεις και προδοσίες, συνθέτουν το στίγμα της πληγής που αναζητούν να επουλώσουν. Το σπάσιμο του νήματος μεταξύ ζωής -χαράς και θανάτου, η απώλεια, καταγράφεται στη μνήμη μας και παραμένει εκεί, άλλοτε κρυμμένη κι άλλοτε εκτιθέμενη, γυμνή, με την επιθυμία να επιστρέφει απ’ το τραύμα, στο θαύμα της επούλωσης, επιβεβαιώνοντας την μοναδική πάλη του έρωτα με το ανέφικτο. Εκεί, η επιθυμία, ο έρωτας, έρχεται να σπάσει τη σιωπή του, να ονομάσει το κρίμα με αχόρταγη την υποκειμενικότητά του και να απαιτήσει να κυρωθεί στο εντός και στο εκτός του. Η αναγνώριση, η επίγνωση, η λεκτικοποίηση της πληγής, αγκαλιάζει την ανάγκη να υπάρξει μέσω της μνήμης και να επιτύχει την αυτοπραγμάτωση.