Συναστρίες

ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ Με ρώτησες ένα βροχερό δειλινό: «Τι είναι ποίηση;» Δείλιασα, δεν ήταν ακόμα η στιγμή να σου παραδεχτώ πως η πραγματική ποίηση στον ωκεανό των ματιών σου κρύβεται, στις στιγμές μας αναφέρεται και μελοποιείται από τη χροιά της φωνής σου. «Η ζωή δημιουργεί την ποίηση και η ποίηση θέληση για ζωή»: πράγματι το πιστεύω, μα δεν ήταν το πρώτο που σκέφτηκα. Με ρώτησες ένα δειλινό, με θέα τα θολά κύματα του Ιονίου να παφλάζουν στα πόδια μας και την Πανσέληνο να φωτίζει το χαμόγελό σου— κι η απάντηση κρύβεται στα μάτια μου, που το πρώτο πράγμα που έκαναν, ως απάντηση, ήταν στα ροδαλά σου χείλη να καρφωθούν… Δεν μπόρεσα να σ’τα πω όταν έπρεπε, αυτά συμβαίνουν στους δειλούς, σε αυτούς που ρίσκα φοβούνται στη ζωή να πάρουν και τώρα δεν μετράει ό,τι και να πω, μα, μάτια μου, ποίηση είσαι εσύ.