Και με την ελάχιστη υγρασία θ' ανθίζουμε

Η φίλη μου Μαγδαληνή Τρικαλινού, όταν πέθανε η μητέρα της, βρήκε σε φάκελο μια σειρά επιστολών και κειμένων. Με την υποψία ότι μπορεί να έχουν λογοτεχνικό ενδιαφέρον, μου τα εμπιστεύτηκε ζητώντας απλά μια γνώμη. Έκπληκτος άρχισα να διατρέχω τα κείμενα: ημερολογιακές σημειώσεις, αλλά κυρίως χειρόγραφες επιστολές-ποιήματα με συγκεκριμένη ημερομηνία και αφιέρωση, φιλοτεχνημένα δε μ' έναν ξεχωριστό τρόπο. Γραμμένα σε χρωματιστό επιστολικό χαρτί (ανοιχτό γαλάζιο, πορτοκαλί ή απλό μπεζ), είχαν κολλημένες στο περιθώριο μικρές φωτογραφίες, ως επί το πλείστον αποκόμματα από περιοδικά ποικίλης ύλης. Σαν να πρόσθεταν μια ακόμα διάσταση στα γραφόμενα, κάτι χειροπιαστό, κάποιο σύμβολο, μεταφέροντας ταυτόχρονα την υποψία από τον αέρα μιας εποχής. Διαβάζοντας τα κείμενα ξανά και ξανά, έμπαινα ολοένα και πιο βαθιά στην ιστορία των διαζευγμένων γονιών της. Οι φιγούρες τους άρχισαν να σχηματίζονται ενώπιόν μου, όπως και η ιστορία τους. Μια ιστορία που ξεκινά από την προδοσία, για να ψηλαφίσει το μεγαλειώδες αίνιγμα της πίστης. Δύο συγκεκριμένοι άνθρωποι θέλησαν μέσ' από στίχους να μιλήσουν για όσα συνέβησαν ανάμεσά τους. Το αποτύπωμα που άφησαν μοιάζει σαν ένα σπάνιο λουλούδι, και πίσω του ν' απλώνεται αχανής η έρημος του homo economicus, ο νέος μεσαίωνας που συνήθως γράφει ως περιττό ή γραφικό ένα τέτοιο αποτύπωμα.