Ανέκδοτα ποιήματα

Τα Ανέκδοτα Ποιήματα του Ηλία Κωνσταντίνου (1957-1995), αν και γράφτηκαν πριν από τρεις ή τέσσερις περίπου δεκαετίες, δεν έχουν ξεπεραστεί από τον χρόνο. Ο ποιητής ανατέμνει προσωπικά και συλλογικά θέματα με τόλμη και ευαισθησία, με οξεία και διεισδυτική ματιά, πολλές φορές με αιρετική ή προκλητική γλώσσα. Συνηθίζει να δοκιμάζει τις αντοχές της ελληνικής γλώσσας, αξιοποιώντας διδάγματα από την παρακαταθήκη του μοντερνισμού και του υπερρεαλισμού. Συχνά επανέρχεται στα ποιήματά του ένας εξεγερμένος ήρωας/ομιλητής, που βιώνει έντονα τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα και αναψηλαφεί τη διαφορετικότητα και τη σεξουαλική του ταυτότητα· αποστρέφεται τα λογής στερεότυπα και τους επαχθείς ψυχαναγκασμούς μιας κλειστής, πατριαρχικής και φαλλοκρατικής κοινωνίας, ενώ εκφράζει ταυτόχρονα τις ανησυχίες και τις απογοητεύσεις του για οικουμενικά θέματα, για την παρακμή του πολιτισμού και της ανθρώπινης ζωής, για τους κινδύνους μιας επικείμενης οικολογικής ή άλλης καταστροφής.