Ένοχος μοναξιάς

«Στον επόμενο όροφο, θα έχετε τη χαρά να αντικρύσετε το δάκρυ της Παναγιάς», είπε ο μοναχός. Και συνέχισε… «Το διέσωσε ο Άγιος, το είχε πάντοτε μαζί του, όταν έγραφε τα άγια κείμενα του». «Το είχε για λυχνάρι. Αν και τυφλός, κατάφερε να τελειώσει το θεάρεστο έργο που μας άφησε. Διττή η υπόστασή του, και φως εξέπεμπε, και έμπνευση... Μην αμελήσετε…!» Αυτό το σημείο, πρέπει να το τόνισε πέντε-έξι φορές. «Βγαίνοντας από την αίθουσα, να αγοράσετε, σε εκκλησιαστική τιμή, ομοίωμα από το δάκρυ… Και το φως της γνώσης προσφέρει και ενδείκνυται για κάθε νόσο…» Αυτά είπε ο μοναχός-ξεναγός κι έβαλε το δεξί του χέρι στην τσέπη. Ίσως να κάνω λάθος, αλλά σχημάτισα την εντύπωση πως η δεξιά του τσέπη ήταν τρύπια. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά πιστεύω ότι βρήκε την ευκαιρία να αυνανιστεί. Να ένας λόγος λοιπόν, γιατί νοιώθω ότι τα ποιήματα μου βρωμάνε. Αρνήθηκα να αγοράσω το φως της έμπνευσης ενώ, παράλληλα, δε θεράπευσα την αρρώστια του μυαλού μου. Κι ας είχα την ευκαιρία...