Θυμήσου...

Δεν ξέρω Δεν ξέρω γιατί µε τόσο πάθος σ’ αγαπώ πλάι σου νιώθω ρόδο που θέλησε ν’ ανθίσει, το κάθε µας αντάµωµα το νιώθω χαρωπό µα πόσο σε αγάπησα στο ’χω οµολογήσει. Πώς νοσταλγώ εκείνη την ονειρική στιγµή, που γεύτηκα από σένα το πιο γλυκό µεθύσι, όµως µε της καρδιάς και της ψυχής µου την ορµή, έχω από το άγγιγµα αυτό, γαλήνη πληµµυρίσει. Δεν ξέρω γιατί τόσο, µα τόσο σ’ αγαπώ µόνο εσύ οδηγείς του νου µου το τιµόνι, για σένα σαν παιδούλα στη ζωή καρδιοχτυπώ και κάθε ήχος σου, µοιάζει ωδή από αηδόνι. Δεν ξέρω γιατί µε τόσο πάθος σ’ αγαπώ, είσαι το φως το πιο λαµπρό στη συννεφιά µου, για άλλον µε τόσο πάθος δεν καρδιοχτυπώ, εσύ ’σαι για µένα η ζωή και η απανεµιά µου.