Πολύ λίγα πολύ αργά

Απρόσκλητη Κανείς δε μου ζήτησε να επιστρέψω δε με κάλεσαν να ξαναρθώ σε μια γιορτή, έναν γάμο Στις στιγμές που θυμούνται και τους πιο μακρινούς σε μια μάζωξη, έναν καφέ ακόμα πιο ανεπίσημα Ας συναντιόμασταν αρχικά ακόμα και τυχαία Συχνά σκεφτόμουν τι θα έλεγα Μπροστά στον καθρέφτη σαν παιδί έκανα πρόβες θα χρησιμοποιούσα χειρονομίες, μορφασμούς, βλέμματα να τους δείξω πως ήμουν ακίνδυνη πια πως μπορούσα να είμαι ήσυχη και εξουδετερωμένη Ήμουν ύπουλη και μουλωχτή, έλεγαν Κρυβόμουν στη σκιά μου απέφευγα τα βλέμματα σκουπίζοντας συνεχώς και τακτοποιώντας Δεν άνοιγα τα χαρτιά μου Με συνήθισαν έτσι και έπαψαν να με κοιτούν και να με ψάχνουν Είναι και αυτό μία μορφή αντίστασης και πάλης