Η κυψέλη

Σφηνώσαμε τις υποσχέσεις που δώσαμε σ’ εμάς, σ’ ένα σακίδιο που με δυσκολία κλείνει. Με κάθε βήμα απότομο, το δέσιμό του ανοίγει. Πήραμε τους δρόμους. Κι όσο δίνουμε όνομα στα χιλιόμετρα, στην ύπαρξή μας εμφανίζονται ρωγμές. Το δέσιμό μας, ανοίγει. Όπως τα θραύσματα στο πρόσωπό μας, ξεφλουδίζουν. Είμαστε το καΐκι που στη στεριά γερνά κι αφήνει τη μπογιά του στην άμμο. Παράξενο φως καίει μέσα μας. Φωτίζει τα χαλάσματά μας. Παράξενο φως καίει μέσα μας. Δεν διαπερνά τα χαλάσματά μας.