Οι θάλασσες τον χειμώνα

ανακάλυψα μία καινούργια  πρόταση που αρχίζει με χορτάρι και αν την τραγουδήσεις με τις παλάμες στο στομάχι η γλώσσα σου θα γεμίσει δάκρυα ίδια με αυτά ενός γέρου που λίγο πριν τον θάνατο ζητάει την μαμά του αυτός είναι ένας πολιτισμός που αντέχει την αοριστία κάθε πρωί και απόγευμα στέκονται σταυροπόδι έπαρση και υποστολή παραδοξότητας είναι σημαντικό να ισορροπείς  με ένα ασύγχρονο λουλούδι  φυτεμένο στο κεφάλι σου ποιος σου το έμαθε αυτό; Χθες το ξημέρωμα μαζί με τα σεντόνια τίναξες και την απελπισία μου. * τίποτα δεν γνωρίζουμε πως πενθούν τα ζώα πως προσεύχεται το χώμα με τι επιχειρήματα διαπραγματεύεται το πεύκο τον χειμώνα  θα γνωρίζαμε σίγουρα πιο πολλά το ορκίζομαι αν για δασκάλα μας στην πρώτη δημοτικού προτιμούσαμε ένα πηγάδι με την σιωπή της πρασινάδας που σέρνεται για χρόνια στον πάτο με την δροσιά ενός παιδιού που τρέχει στην αγκαλιά κάποιου περισσότερο χτυπάμε παλαμάκια για να σουρώσουμε ότι σταγόνα απέμεινε απ’ το μέλλον μα δεν πειράζει αρκετά τραβήξαμε για λίγη ακόμα γνώση * Θα γράφω πιο συχνά για αυτή την απόσταση που ανέφερες.  έτσι θα καταφέρω να σύρω την θάλασσα πιο κοντά σου. Η αρχιτεκτονική μας θυμίζει σπίτι σε νησί. Λευκό με πήλινα πιθάρια. Μωβ λουλούδια που σε κοιτάζουν προκλητικά με το στόμα ανοιχτό. Οι άνθρωποι στο χτίσιμο είχαν ξυλώσει όλες τις πόρτες  και είχαν ορκιστεί αιώνια μνήμη. Οι τοίχοι θολωτοί να πέσουν να σε αγκαλιάσουν και το δωμάτιο μια κούνια ξύλινη για να θυμάσαι με ασφάλεια αυτά που έχεις να ξεχάσεις. τσι συχνά και μόνο συχνά θα καταφέρνω να εκβάλω πάνω σου.