Κάποτε στα καράβια

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΝΑΥΤΗ Ωκεανών οι δαμαστές, της ναυτοσύνης εραστές, μοναχικής και καθαρά προσωπικής φιλοσοφίας, άγριων κυμάτων οι ορδές, δεν την τάραξαν ποτές, την αλμυρόδετη ιστορία, της ζωής μας. Ανέμελοι ταξιδευτές και του προβέντζου γητευτές, σ’ ένα ρυθμό μιας αχαλίνωτης, ακούσιας φαντασίας, στου ορίζοντα το λυκαυγές, αυθαίρετες διαδρομές, μια αβάν γκάρντ γενιά, δικής μας κοινωνίας. Σ’ ανεμόδαρτους καιρούς, σε γκρίζο χρώμα ουρανούς, σε ατέρμονα ταξίδια θαλασσών παραδομένοι, σκέψη μας σε ρεμβασμούς, σε καταγώγια με καπνούς, σ’ αγγέλων στέκια μια ζωή ζευγαρωμένοι. Στη La Boca χορευτές, της αλεγρίας θηρευτές, όπως και να έχει, για αυτό είμαστε πλασμένοι, κι έτσι κυλούν οι εποχές, χωρίς να έχουμ’ ενοχές, σ’ ένα όνειρο πυρόξανθο, σ’ ένα πέλαγο χαμένοι.