Είναι προς θάνατον

Σ Κ Ι Ε Σ Τ Η Σ Α Θ Η Ν Α Σ Οι σκέψεις σου, τα όνειρα, ο ήχος μιας σειρήνας Είν’ όλα αυτά που κρύφτηκαν στη λόχμη της Αθήνας Κι αφήνονται τα θέλω σου σα στέγες ρημαγμένες Πάνω σε μέρες που ’ρχονται και φεύγουν τρομαγμένες. Σε πότισε το βλέμμα τους συνήθειες της πιάτσας Στεγνώνεις με τα ρούχα σου στο σύρμα της ταράτσας Και η στιγμή που πέρασε και πηρέ τ άγγιγμά του Κυλάει μες στις φλέβες σου μια νύχτα του Σαββάτου. Σ’ ένα κουτάλι γέμισες με σκόνη τις αγάπες Και απ’ τη φλόγα έλιωσες γεμάτη οφθαλμαπάτες Και το κορίτσι που ’φυγε να εύρει τη χαρά του Κυλάει μες στις φλέβες σου τη νύχτα του Σαββάτου.