Το οικείο σκοτάδι

Αλλάζει ο κόσμος και πρέπει ν’ αλλάζει ο τρόπος μας που γράφουμε ποιήματα είναι το κλειστό δωμάτιο πολύ πια σκοτεινό, ο αέρας μυρίζει μούχλα κι αποφορά αφώτιστης γωνιάς δρόμου 
στη μέση νύχτα και το χέρι μας, το χέρι μας αγγίζει μόνο το άλλο μας χέρι – δεν αρκεί ούτε στην αίσθηση που αφήνει η αφή, ούτε στο σχέδιο που κάναμε για τον εαυτό μας, για τον κόσμο, μέσα σε τετραγωνισμένα μέλλοντα ακριβείας υπάρχει τρόπος; θα μου πεις· υπάρχει, δεν υπάρχει, πρέπει να υπάρξει, αλλιώς γιατί ανησυχούμε για τις μέλισσες που φθίνουν και πλέον δεν θα δίνουν επικονίαση στην ανθισμένη μας φαυλότητα ο κόσμος όλος ξέρει πως δε χωράμε πια σ’ αυτόν τον κόσμο, οπότε λέω να στρέψουμε το βλέμμα μας σε κάποιον έστω λίγο κι αφιλόξενο ουρανό, αρκεί να κρατιόμαστε σφιχτά – το σκοτάδι όλο θα πυκνώνει μέσα κι έξω απ’ τις λέξεις, αγάπη μου.