Συμμετρική απόσταση

ΘΥΜΕΛΗ Πράξη Πρώτη. Στον ορίζοντα προβάλλουν τούνελ και κυκλικές ανάσες σιωπηλών σωμάτων, ομοίων της Ευάδνης. Εισχωρούν, έμπλεα σημαινόμενων, στις ριπές της σκόνης, που ρυθμικά δημιουργούν οι στρατιές των μπουρζουάδων φιλόμουσων, κάτω από τις Αυγουστιάτικες Νεφέλες. Πράξη Δεύτερη. Πορφυρή οργάντζα απλώνεται σε λευκή σκιά. Γαλάζιες απολήξεις υφαίνονται υπόσαρκα. Ρέουν κάθετα σε οροσειρά λεία και απαλή. Χέρια τοξωτά συναντούν πόδια γυμνά. Στωϊκά μετρονομούνται οι ταλαντώσεις, στις ρωγμές του κοίλου της αρχαίας τραγωδίας. Πλησίον της, καθισμένη μια κυανή Πρωτοκυκλαδική ύπαρξη. Χρονική άπνοια διασώζει τις κηλίδες στο πάνω χείλος της. Από καιρό σμιλεύουν την επιτέλεση της σκέψης. Στους οφθαλμούς της μονόλογοι χορεύουν. Ό,τι δεν ειπώθηκε στης θυμέλης τον ήχο εντυπώθηκε. Πράξη Τρίτη. Αστικές συγχρωτίσεις οινοπνευματωδών χρωμάτων και λευκών καπνών, φουμάρονται από κιτρινωπές οδοντοστοιχίες. Οι εποχές συνωστίζονται στα εγκάρσια και διαμήκη κύματα που αναλύει το πλήθος στο Kαπάκι της σκηνής. Οι συναντήσεις των βλεφάρων υπαγορεύονται από αδιαβατικές μεταβολές. Το μέλλον μια υπέρτατη ασημαντότητα εμπερικλείει τη μοναδική μας σπουδαιότητα. ΟΡΟΣ Δ Σε σκέφτομαι κρυφά Και από τον ίδιο μου τον εαυτό Με τρόπους αδόκιμους Ξεγελώ τις αντιστάσεις Και ανηφορίζω ως την κορυφή του όρους Δ Παρακολουθώ με αδηφάγα προσμονή την κοινή μας ζωή Υπήρξα, κάποτε, μία άλλη εκδοχή εαυτής Κυρίως ευτυχής Παλλόμενη με φθίνουσα πορεία σε μία κάθετη συνθήκη Ό,τι απέσωσα έμεινε να επιπλέει σε οριζόντια έξη Ρινίσματα ενός μεταλλικού χρόνου Διαλύουν την απάτη του γυμνού οφθαλμού Αντάμα σε μιαν άλλη αντίσταση λιγότερο βιαστική * Peculiar Oddity Το κόμμα ανάμεσα στα ονόματα μας Έγινε πολλά αποσιωπητικά Τόσα όσα η ειμαρμένη, οι φόβοι, τα πρέπει και τα θέλω μας επιτρέψανε Με τη σειρά αυτά μαζεύτηκαν Όλο και πιο κοντά Ζωγραφίζοντας δίπλα σου μία τελεία Χαράσσοντας μέσα μου ένα ερωτηματικό Ποιο το τέλος και ποια η αρχή * ΒΑΡΥΤΗΤΑ Νοσταλγία για όσα δεν ειπώθηκαν Αλλά μετουσιώθηκαν Σε μιαν άκραν στιχομυθία Σε μιαν σιωπής ηχώ Νοσταλγώ Ό,τι φαντασιώθηκα Και στα χέρια Ποτέ δεν εκράτησα